"Nie znoszę wiosny i lata, gdy jest ciepło i ludzie wspólnie wychodzą z domu. Wstydzę się swojej samotności, gdy wokół wszyscy spędzają wakacje razem z rodzinami" - powiedziała mi jakiś czas temu znajoma. Jej samotność przyszła nagle, gdy mąż odszedł do innej kobiety, a ona po rozwodzie odważnie zdecydowała się na zmianę pracy i przeprowadzkę do innego miasta. Pojawiła się jak coś wstydliwego, jak przegrana w najważniejszym meczu.

Zaczęłyśmy rozmawiać. O samotności. Ale nie o tej, która wkradła się w jej życie, gdy została sama w czterech ścianach, lecz o tej, która przez lata systematycznie i wytrwale budowała swoje miejsce w jej relacji z mężem. A może powinnam napisać "w braku relacji" - w codzienności, w której nikt nie pyta "jak się masz", "jak ci minął dzień", "na co masz ochotę"? W gestach, w których brak czułości i dotyku, w planach, w których zapominasz o drugiej osobie.

Od tej naszej rozmowy minęło kilka miesięcy. Spotkałyśmy się niedawno. Przemeblowała mieszkanie. Wreszcie, po raz pierwszy w życiu udekorowała je po swojemu. Na ścianach zawiesiła zbierane przez lata pamiątki z różnych stron świata, na środku salonu postawiła stół po babci. Obcięła włosy, przestała się mocno malować. "Zaczęłam żyć bez filtrów, bez cudzych oczekiwań" - powiedziała. 
Po latach życia obok kogoś, po raz pierwszy zadała sobie pytanie: czy naprawdę potrzebuję kogoś do szczęścia?

W świecie instagramowych uśmiechów i ciągłego przekazu, że trzeba żyć "mocniej i bardziej" bycie samą ze sobą staje się aktem odwagi, luksusem, na których nie każdy sobie pozwoli. Oczywiście, może być też pułapką, jeśli ta samotność jest przymusowa. Ale może być też etapem. Przestrzenią. Chwilą oddechu.  Albo wstępem do nowego rozdziału w życiu, opartym na wyborze, nie lęku. I lekcją - bo kobieta, która pozna swoją samotność, już nie zgodzi się na byle jaką obecność.