Dokładnie 18 lat temu był ten dzień - jeden z kilku najpiękniejszych w życiu. Nie bardzo pamiętam, jaka była pogoda. Chyba nie padało. Pewnie było chłodno. W końcu to jesień. Nieważne. Tego dnia cały świat się uśmiechał. Nie mogłam się doczekać, żeby przywitać mojego syna i w końcu wziąć go w ramiona.
Dokładnie 18 lat temu zostałam mamą wspaniałego małego chłopca. Pamiętam, jak z niedowierzaniem słuchano, gdy mówiłam, że chcę mieć dziecko, żeby było mi na świecie jeszcze lepiej. Jak to lepiej? Przecież macierzyństwo to trud i wyzwania - mówili.
Pewnie. Niejedna łza się pojawia, niejedna nieprzespana noc się zdarza. Ale po 18 latach mogę już chyba powiedzieć, że to ja miałam rację. Bo od kiedy zostałam mamą, jest lepiej niż kiedykolwiek. Nie łatwiej. Nie zawsze przyjemniej. Ale lepiej, bo pełniej. Bo poznałam, co to miłość bezkresna i niekwestionowana. Zrozumiałam, jak można być bezgranicznie dumną z pierwszego wypowiedzianego słowa, jak niebiańsko można się cieszyć z koślawych literek na najdoskonalszej laurce na świecie. Jasne, poznałam na tej drodze, co to sen tak lekki, że skrzypnięcie deski stawia na nogi, co to zniecierpliwienie, złość, frustracja, wściekłość nawet. Co to niepokój o to jak sobie poradzi, czy będzie szczęśliwy, czy nikt go nie skrzywdzi, czy nie zachoruje, czy będzie umiał dokonać dobrych wyborów i czy ja, do licha, jestem wystarczająca, czy wychowam dobrze?
Nie przestanę sobie zadawać tych pytań tylko dlatego, że od dziś już mieszka ze mną dorosły człowiek. Ale skorzystałam z okazji, że taki jubileusz to dobra okazja do podsumowań. Będzie krótko: dobrze być rodzicem!
