derin dilsizliğinde kendimi kaybediyorum sevgilim.

Tarih yirmi altı aralık iki bin yirmi beş.

Saat gece dört on sekiz.

Ben yine senin o derin dilsizliğinde kendimi kaybediyorum sevgilim.

Hani bir gece bana, 'Anlatamam ben, sadece dinlemeyi severim,' demiştin ya; işte o günden beri ben, senin o derin dilsizliğinde kendimi kaybediyorum.

Artık tarihlerin hükmü yok, saatlerin hükmü yok.

Şu an olduğu gibi, ne zaman sussa dudakların, ben o dilsizliğinin içinde yavaş yavaş kendimi kaybediyorum.

Kendimi yavaş yavaş kaybederken, o dilsizliğin göğsüme oturuyor.

Nefes alamıyorum, nefes veremiyorum, nefesim kesiliyor sevgilim.

Nefesim kesilirken, bedenim bir ölü gibi soğurken bile içimdeki o küçük kız, kendi ruhunun kesiklerini unutup senin ruhundaki o derin kesikleri öpmek için çırpınıyor.

Ve ben, onun her bir çırpınışını durduramıyorum, bir türlü durduramıyorum.

Durduramıyorum sevgilim.

Üstelik artık o küçük kızın feryatlarını işitiyorum dizlerim kanıyor, dizlerim parçalandı diyor sevgilim.
Dizleri kanıyor, dizleri parçalanıyor nefesi yetmiyor artık.

Senin ruhundaki o derin kesikleri öpmek için çırpınırken, koşmaya çalıştığı o uçurumlarda her seferinde dizleri kanıyor, dizleri parçalanıyor.

Ama dizlerinin kanamasına, dizlerinin parçalanmasına rağmen, sen o küçük kızı kendi derin dilsizliğine mahkum ediyorsun.

Lütfen sevgilim, o küçük kızı kendi derin dilsizliğine mahkum etme.

Bırak o küçük kıza acılarını anlat, ya da sen onun omzuna başını yaslayıp doyasıya ağla.

Tarih yirmi dokuz aralık iki bin yirmi beş.

Saat gece bir on beş.

Ben yine senin o derin dilsizliğinde kendimi kaybediyorum sevgilim.

O anlatamadığın acılarını, o dilsizliğini bu gece içimdeki o küçük kızla yıldızlara havale ettim sevgilim.

Onlar, senin dilsizliğindeki o acılarının karanlığını aydınlatsın.

Ama eğer istersen; gel o karanlığı seninle birlikte, el ele aydınlatalım sevgilim.

büklüm büklüm - tülay özer okurken dinle sevgilim.